Prolog

Witam wszystkich serdecznie i zapraszam na prolog! 

Pierwszy rozdział pojawi się dopiero po zakończeniu aktualnej historii, więc cierpliwości.

Dziękuję wszystkim nowym i starym czytelnikom za tyle miłych komentarzy, pod pierwszą notką.

Buziaki, wampierk :*

http://ask.fm/wamplove

***

Każda historia ma trzy części. Początek, rozwinięcie i zakończenie. Nieważne, czy jest to szczęśliwa historia, czy dramat... Wszytko się kończy. I mimo, że kiedyś marzyłem o zakończeniu swojego życia, teraz te wspomnienia są odległe i nierealne. Niczego nie pragnę bardziej, niż żyć wiecznie z nią przy mym boku. Moja historia zaczyna się tragicznie... ale mam nadzieję na szczęśliwe zakończenie.

Nazywam się Draco Malfoy. Mam 25 lat i opowiem wam moją historię, która zaczęła się prawie dziesięć lat temu, kiedy przyjąłem Mroczny Znak. Byłem młody i głupi. Słuchałem nie tych co trzeba, przez co jestem wrakiem człowieka.

Dokładnie pamiętam zapach śmierci. Pamiętam też, że miałem wybór, jednak stałem po złej stronie... Zabijałem i byłem w tym naprawdę dobry. Sami-wiecie-kto nie raz wysyłał mnie na najtrudniejsze akcje, by móc oglądać me morderstwa. Byłem młody, a moi rodzice patrzyli niewzruszeni na to, jak się staczam na dno. Kiedy zamykałem oczy widziałem ich twarze, a w głowie słyszałem ich słowa - Draco, to jedyna słuszna strona tej sprawy. Szlamy nie mogą żyć w naszym świecie. Muszą oddać krew za splugawienie naszej, czystej krwi. Teraz wiem, że to jedna, wielka bzdura. Wszyscy jesteśmy ludźmi i każdy z nas zasługuje na życie. Nie powinno się nikomu odbierać tego daru. Daru Boga. Ja go odbierałem i teraz, kiedy patrzę na to z perspektywy lat, wstydzę się tego kim byłem.

Wiecie, co to znaczy zabić kogoś?

W moim życiu zabiłem więcej niewinnych istnień, niż możecie sobie wyobrazić. Byłem na każde skinienie Czarnego Pana. Mówił zabij, ja zabijałem. Powiedziałby skocz w ogień, ja bym skoczył bez zastanowienia. Był potężnym czarodziejem, ale też perfekcyjnym manipulantem. Sam nie wiedziałem, w którym momencie stałem się jego pachołkiem od brudnej roboty. I mimo, że miał wielu takich jak ja, to ja byłem jego ulubieńcem.

Pamiętam, kiedy pierwszy raz użyłem zaklęcia niewybaczalnego. Kazali mi zabić czarodzieja nieczystej krwi, który spłodził dziecko. Odebrałem życie jemu, jego żonie i nienarodzonemu dziecku. Byłem potworem, wykreowanym na potrzeby strasznej rzeczywistości.

Sam nie wiem, kiedy zatraciłem całkowicie zmysły, poddając się woli Voldemorta. Czasami, kiedy siadałem w swej komnacie i miałem czas myśleć, marzyłem o prawdziwym życiu, z dala od tego bagna. Ktoś mi kiedyś powiedział, że jeśli naprawdę czegoś chcemy i marzymy o tym – otrzymamy to. Moje marzenia były najzwyczajniejsze w świecie. Małżeństwo, rodzina, dom... Chciałem mieć trójkę dzieci, kochającą żonę, stałą pracę. Zastanawiałem się, czy mój dom będzie drewniany, czy z cegły? Czy dzieciaki będą oprócz nauki w szkole magii pobierać jakieś dodatkowe lekcje. Może fortepian? O tak... uwielbiałem muzykę. Pozwalała mi się odprężyć i zapomnieć jak potwornym człowiekiem byłem. Pozwalała na to, bym znalazł się w innym, lepszym świecie. Ale zawsze ostatnie do głowy przychodziło mi jedno pytanie – ile jeszcze będę musiał odbierać żyć? Często śniłem, że budzę się i zasypiam w objęciach kobiety, śmiejemy się razem i rozmawiamy, wtuleni w swoje ramiona. Budziłem się i uświadamiałem sobie gorzką prawdę, że sam nie zasługuję na miłość i stworzenia nowego życia, z siebie samego.

Kiedy Voldemort upadł, jakimś cudem nie wylądowałem w Azkabanie i mimo, że otwarcie przyznałem się do bycia Smierciożercą, nigdy nie otrzymałem wyroku. Nie mam pojęcia czemu to zawdzięczam, ale byłem wolny... Jeśli wolnością można nazwać ucieczkę przed tymi, którzy wiedzieli co robiłem i na własną rękę chcieli odebrać mi życie. Nie wiedziałem dlaczego się przed tym chowałem i uciekałem. Chciałem umrzeć, jednak gdzieś w głębi serca wiedziałem, że to niesprawiedliwe. Powinienem cierpieć i odkupić swoje winy. Śmierć była zbyt prosta. Moje życie polegało na ucieczce i chyba byłem w niej perfekcyjny, gdyż od pięciu lat słuch o mnie zaginął. Nie istniałem.

W głębi duszy cierpiałem przez wszystkie moje złe wybory. Sam pozbawiłem się czegoś tak wspaniałego jak szczęście, miłość, przyjaźń... Pogodziłem się z tym, będąc na dnie. Całkiem dobrze się tam urządziłem, czekając na moment, kiedy mnie znajdą i zabiją, ale wtedy pojawiła się ona... Weszła do mojego życia z burzą swych nieokiełznanych, kasztanowych loków i wywróciła mój świat do góry nogami. Nie wiem jak jej dziękować, że mimo wszytko trwa przy moim boku na dobre i na złe, dając mi siłę na dalsze istnienie. I chyba nawet nie istnieją słowa, które mogłyby wyrazić moją wdzięczność i miłość do niej, ale staram się jej to okazywać codziennie. A wystarczy powiedzieć, że o mały włos nigdy byśmy się nie spotkali...