Rozdział trzeci - Ginny

Dzień dobry! Piękny dzień za oknem, więc postanowiłam dodać kolejny rozdział :)

Dziękuję serdecznie Dominice - sama wiesz za co!

I oczywiście wielkie uściski, buziaki i inne dla mojej ulubionej Venetii. 

Dzisiejszy rozdział dedykuje Madeline - czekam z niecierpliwością na prolog twojego bloga!

Mam nadzieję, że ten rozdział również się spodoba.

Jeszcze jeden taki nijaki i zaczną się już normalne z udziałem naszych głównych bohaterów :)

http://ask.fm/wamplove

Buziaki, wampirek! :*

* * *

W dzieciństwie wierzymy w bajki i przystojnych księciów. Mamy opowiadają nam przepiękne opowiastki o Kopciuszku, który gubi bucik, o księciu zamienionym w żabę, o Śpiącej Królewnie, która zostaje obudzona przez pocałunek prawdziwej miłości... Wszystkie łączy jedno – szczęśliwe zakończenie. Każda bajka kończy się słowami „I żyli długo i szczęśliwie”. Bajkowe opowieści, marzenia z dzieciństwa i nadzieja, że to właśnie my będziemy tą księżniczką. Chcemy być piękne, szczęśliwe i być tymi jedynymi dla naszych przyszłych książąt. Chcemy grać główną role w swojej prywatnej baśni, która będzie najpiękniejszą historią miłosną, jaką kiedykolwiek poznałyśmy. Problem w tym, że to wszytko to bullshit. Bajki to tylko bajki... Nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Moje życie rozpoczęło się w mroczną, burzliwą noc i trwa do dziś. Większym prawdopodobieństwem jest, że to nasz nocny koszmar stanie się rzeczywistością, niż to, że będziemy żyć długo i szczęśliwie. Kiedyś może i wierzyłam w bajki, ale ktoś skutecznie udowodnił mi, że to wszytko to jedno, wielkie kłamstwo.

- Gotowa? - Hermiona była ubrana w piękną pudrowo-różową sukienkę, podkreślającą jej atuty. W jednej ręce trzymała piękną wiązankę frezji, a w drugiej mój ślubny bukiecik. Stałyśmy w przedsionku kościoła, robiąc ostatnie poprawki. Drzwi były zamknięte, więc nie widziałam co się dzieje w środku, ale z relacji mojej drugiej druhny – Lavender – wnioskowałam, że wszyscy czekali z niecierpliwością na rozpoczęcie ceremoni. Wygładziłam moją piękną, białą suknię i poprawiłam welon.

- Nie... znaczy tak! Jestem gotowa! - krzyknęłam poddenerwowana.

- Powinnyśmy już wchodzić, ale jeśli chcesz chwili, to spokojnie. - Hermiona była taka ciepła, szczera i naprawdę była moją siostrą, której nigdy nie miałam. - Pamiętasz przysięgę?

- Tak – mruknęłam, powtarzając ją sobie w myślach. Drzwi się otworzyły, a z środka kościoła dochodziła spokojna muzyka, grana przez skrzypka.

- Czekamy – pospieszyła nas Fleur.

- Spokojnie Ginny, wszytko będzie dobrze. To Harry, pamiętasz? Ten sam który uratował Cię z Komnaty Tajemnic, uratował nasz świat przed Voldemortem i ten sam, który kocha Cię na zabój! Będzie dobrze!

- O matko. Przestań to powtarzać! Przestań, błagam! - nerwy mi puściły. Wszyscy mówili, że będzie dobrze, ale do cholery! Właśnie miałam postawić wszytko na jedną kartę i zostać panią Potter do końca moich dni!

- Po prostu tam idź i weź ten cholerny ślub! Mam już dość tej twojej paplaniny! Nie będzie na Ciebie czekał wiecznie, moja droga przyjaciółko! - popatrzyłam wprost w jej czekoladowe tęczówki. To naprawdę mi pomogło.

- Okey, jestem gotowa – uśmiechnęłam się i stanęłam naprzeciwko drzwi do kościoła. Fleur i Lavender poprawiły tren, a Miona podała mi bukiet.

- Powodzenia! - moja szwagierka uśmiechnęła się promiennie i już chciała otwierać drzwi, kiedy ktoś z drugiej strony ją uprzedził, a w nich stanął Harry – mój przyszły mąż. W tamtej chwili tak myślałam.

- Jestem gotowa i już idę - tłumaczyłam się pospiesznie, ale coś mi nie pasowało w jego wyrazie twarzy. - Idź już, będę zaraz za Tobą. - ponaglałam go.

- Przepraszam.

- Spokojnie już to robię.

- Ale nie chcesz tego zrobić... Ja... Jestem samolubny, ponieważ nie kocham cię Ginny. Stojąc tam pod ołtarzem i czekając na Ciebie zdałem sobie z tego sprawę. Wydawało mi się, że cię kocham, ale to tylko złudzenie. Robię tylko to, czego inni ode mnie wymagają... muszę pozwolić ci odejść. Musisz być szczęśliwa z dala ode mnie, bo u mego boku szczęścia nie zaznasz. Nie kocham Cie.

- Harry...

- Przepraszam – szepnął i odszedł. To była najgorsza chwila mojego życia. Stałam tam jak idiotka w białej sukni, gotowa by wyjść za mąż, a on po prostu mnie zostawił. Gapiłam się przed siebie, czując tylko pustkę. A miało być tak pięknie... Mimo wątpliwości, dałam się namówić na ten cholerny ślub. I co?! I zostałam porzucona przez tego cholernego Pottera... To była jakaś tania komedia, która wcale nie była zabawna. Kto mi do jasnej cholery powiedział, że istnieją szczęśliwe zakończenia?! Historie, które opowiadają nam matki są tylko wytworem chorej wyobraźni popieprzonych romantyków! Rzeczywistość jest dużo bardziej przerażająca... Ale każdy kij ma dwa końce. Gdyby nie te wydarzenia, teraz nie byłabym aurorem miesiąca z największą liczbą złapanych.

* * *

Obudził mnie dźwięk budzika i chwilę po tym, w moim pokoju rozległa się głośna muzyka. Przeciągnęłam się, wstałam i ruszyłam do kuchni, by nastawić ekspres do kawy. Spojrzałam przez okno, uśmiechając się do siebie. Idealny dzień, by skopać tyłki – pomyślałam pijąc łyk kawy. Skrzywiłam się, czując jej gorzki smak. Jak zwykle zapomniałam pocukrować i dolać mleka... Szybko dodałam trzy łyżeczki cukru i wyciągając z lodówki karton mleka, najpierw upiłam z niego kilka łyków, by po chwili dolać go do kawy. Ponownie napiłam się zbawiennego płynu. Uśmiech zagościł na mojej twarzy. To kochałam najbardziej. Ruszyłam pod prysznic, podrygując do najnowszego kawałka Kings Of Leon. Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się w dres i tanecznym krokiem weszłam do salonu, by poćwiczyć na Srarrym Portierze, czyli na moim worku treningowym. Związałam włosy w luźny kucyk i zaczęłam okładać go silnymi i mocnymi ciosami.

- Cześć Ginny! Wiem, że pewnie okładasz worek, ale zadzwoń proszę.

- Ogh! - jęknęła, podbiegając do słuchawki. - Cześć Miona!

- Oh księżniczka się odezwała. Co tam?

- Nic ciekawego. Wczoraj zgarnęłam dwóch byłych śmiercio... Przepraszam.

- Nie, nic się nie stało. Wpadniesz dziś wieczorem?

- Jasne, bardzo chętnie! O której kończysz?

- O 20:30 będę już w domu.

- Wino?

- Idealnie.

- Do zobaczenia!

- Skop im tyłki!

- Skopie! Pa!

Wróciłam do codziennego treningu, okładając dalej worek z coraz większym zaangażowaniem, by po kilkunastu uderzeniach wykonać serię brzuszków. Zaczynałam się męczyć i pocić, ale dzięki temu czułam, że żyłam. Wciągnęłam na siebie za dużą bluzę, ubrałam adidasy i wybiegłam z domu. Słońce ogrzewało moją twarz, a krew szalała w żyłach, jednak mimo tego przyspieszyłam tępo.

- Cześć Ginny! - O niee... Była to moja sąsiadka od siedmiu boleści. Na dodatek pracowała w Ministerstwie i nie wiadomo dlaczego, ale była dla mnie miła!

- Hej Pansy. Co u Ciebie? - zapytałam uprzejmie, nie przestając biec, kiedy kobieta dołączyła się do mnie.

- Oh, nie mogę uwierzyć, że Blaise mi się oświadczył! To takie dziwne mieć pierścionek na palcu! - podniecała się. Spotykali się z Zabinim od zakończenia szkoły, mieli dziecko i teraz jak się okazuje, facet zdobył się na odwagę i oświadczył się jej. Zaręczyny, śluby... Jedna wielka ściema.

- Oślepia – sarknęłam. Na szczęście Parkinson była na tyle głupia, że nie zauważyła tego.

- Musisz być na moim wieczorze panieńskim!

- Yay! - zdecydowanie powinnam zostać aktorką.

- To będzie wydarzenie roku! - cieszyła się dziewczyna. - Oh, przepraszam... nie powinnam...

- Przestań!

- Do zobaczenia! - pomachała mi, skręcając w lewo. Ja biegłam prosto, wciąż zastanawiając się o co w tym wszystkim chodzi. Pansy „Mopsica” Parkinson była moją sąsiadką, nie mieszkała z Zabinim, ale mieli razem dziecko, które ona wychowywała. Regularnie męczyła mnie rozmową podczas biegu i nie była złośliwa. Dziwne. Pokręciłam głową i skręciłam w prawo, wbiegając do parku, by po przebyciu go dostać się do zachodniej części miasta, w której znajdowała się moja ulubiona kawiarenka. Codziennie rano zaopatrywałam się tam w croissanty z czekoladowym nadzieniem. Pycha.

- Dzień dobry! - przywitałam się.

- Witaj Ginny! To co zwykle?

- Jak zawsze - zapłaciłam i po niecałych dwóch minutach wybiegłam na ulice, kierując się do mieszkania. Szybki prysznic i będę gotowa, by znów łapać magozbirów. Kocham tę robotę. Na samą myśl o tym, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Biegłam parkiem, skupiając się na spokojnym oddechu, który napinał mięśnie mojego brzucha. Zamknęłam na chwilę oczy... tylko na chwilę, a już coś się stało. Pod moje nogi wbiegł wielki pies, trącając mnie, przez co straciłam równowagę i upadłam do tyłu, boleśnie przezywając spotkanie się z chodnikiem.

- Auuu! - krzyknęłam wpatrując się w niebo i drzewa, które wirowały wokół mnie. Wszytko kręciło się jak na karuzeli, wciąż i wciąż... Nagle zobaczyłam nad sobą twarz. I ciemne okulary... i rozczochrane, ciemne włosy...

- Żyjesz? - zapytał mężczyzna, kucając nade mną.

- Coś w tym rodzaju – mruknęłam, zamykając oczy i ponownie je otwierając. Wszytko się uspokoiło, a ja mogłam zobaczyć twarz marsjanina, znaczy mężczyzny. Czarne włosy w artystycznym nieładzie, ostre rysy twarzy, ironiczny uśmieszek i okulary, które przysłaniały widok na oczy.

- Wstawaj – podał mi rękę, którą niepewnie przyjęłam i podniosłam swoje obolałe cztery litery.

- Dzięki – mruknęłam, otrzepując się z brudów parkowej ścieżki. Nagle zamarłam. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że facet intensywnie mi się przygląda.

- Co?! - warknęłam.

- Nie, nic. - odpowiedział, a z jego twarzy nie schodził ten wkurzający, irytująco ładny uśmiech. Jego ręce powędrowały do okularów przeciwsłonecznych, zdejmując je i ukazując to, co tak bardzo mnie interesowało. Miał szmaragdowe oczy w których można byłoby się zakochać... Opanuj się Ginny. Faceci to zło!

- Na pewno wszytko w porządku? - zapytał.

- Tak jasne. Czy my się znamy? - zapytałam, marszcząc brwi. Jego głos i irytujący uśmiech coś mi przypominały.

- Theodor Nott.

- Nie! - jęknęłam. Wiedziałam, że skądś go znam.

- Ginny, prawda? Ginny Weasley? Nic się nie zmieniłaś.

- Naprawdę bardzo miło – warknęłam. Nic się nie zmieniłam? Nic?! To niedopowiedzenie! Wydoroślałam! Miałam piersi, większe krągłości! Cholera! Nie byłam już tamtą dziewczyną! Byłam wysportowaną kobietą, która codziennie łapała kilku magozbirów! Byłam idealna!

- Miło, miło. - odezwał się, podnosząc z ziemi moją torbę z croissantami.

- Dzięki za pomoc – burknęłam, odbierając co moje. Spojrzałam ostatni raz w jego oczy i ruszyłam biegiem, mimo obolałego tyłka.

- Do zobaczenia! - krzyknął za mną, śmiejąc się głośno. Pokręciłam głową, nie odwracając się. To było dziwne spotkanie. Bardzo dziwne... Pobiegłam do domu, wzięłam szybki prysznic, starając się nie myśleć o porannym spotkaniu. Ubrałam się w szaty i ruszyłam w kierunku budki telefonicznej. Weszłam do niej i zjechałam do Ministerstwa.

- Cześć! Co dziś mamy? - zapytałam, wchodząc do biura, szefa aurorów – Nimfadory Tonks, czyli po prostu Tonks.

- Malfoy dalej nie osiągalny, ale wciąż na niego polują. Dowiedzieliśmy się, że jest nagroda za jego głowę. Naszym zadaniem jest znalezienie ich i unieszkodliwienie, czyli nuuuudy. Wyłapałaś już większość śmierciożerców, więc musimy się zająć tak przyziemnymi sprawami.

- No niee... - kolejny ślizgon. Cholerny Draco Malfoy!

- Co? - zdziwiła się Dora.

- Dziś rano, Theodor Nott pomagał zebrać mi moje cztery litery z ziemi.

- Nott?

- Tak... Przewróciłam się, wszytko wirowało, otworzyłam oczy, a on kucał nade mną.

- Myślisz, że ma jakiś kontakt z Malfoy'em?

- Nie wiem! - burknęłam.

- Hm... - mruknęła, przeglądając jakieś papiery.

- Co masz?

- Nic konkretnego... Ślad po nim się urywa dwa lata temu.

- I od dwóch lat jest nagroda za jego głowę?

- Yhym... ale nikt od tego czasu go nie widział.

- Ciekawe...

- Bardzo. Znajdziemy tych, którzy na niego polują i mam nadzieję jego samego...

- Czy on nie powinien być w Azkabanie?

- Nigdy nie został skazany.

- Dziwne...

- Tak, bardzo dziwne...