Rozdział drugi - Hermiona

Dobry wieczór! Jestem bardzo szczęśliwa, że spodobała się wam ta historia i mam nadzieję, że kolejny rozdział was nie zawiedzie! Dziękuję za wszystkie miłe komentarze, jakie znalazły się pod prologiem i pierwszym rozdziałem i cichutko liczę, że z rozdziału na rozdział będzie ich coraz więcej. Mam nadzieję, że nie uciekniecie po przeczytaniu tego rozdziału i dwóch kolejnych, które muszą być napisane z perspektywy pozostałych bohaterów (Hemiona, Ginny i Theodor) by pokazać wam z czym się borykają.  Jest to bardzo ważne w dalszych rozdziałach, byście poznali ich życie i problemy, ale mam nadzieję, że was to nie przestraszy. Potem będzie się działo... Oj będzie :)

Dziękuję serdecznie Veniikowi i Dominice, które czynnie uczestniczyły w tworzeniu dzisiejszego rozdziału.

A rozdział dedykuję wszystkim czytelniczkom! Bo dzięki wam i waszym komentarzom, aż chce mi się pisać! Jesteście wspaniałe!

http://ask.fm/wamplove

Buziaki, wampirek :*

* * *

Samotność jest najgorszym stanem dla człowieka. Potrzebujemy pomocy, wsparcia, miłości. Jesteśmy przystosowani do bycia wśród innych ludzi. Sami wybieramy czy chcemy żyć samotnie, czy z kimś u boku... Boimy się samotności, a prędzej czy później, każdy z nas jej zasmakuje. Więc wybieramy miłość, przyjaźń, towarzystwo... By chodź przez chwilę cieszyć się życiem i nie czuć się samotnie w tym wielkim świecie. Codziennie wstaję z łóżka z jedną myślą – przetrwać. To najgorsze co może być. Żyć samotnie z dala od przyjaciół, rodziny... Z dala od tego, co kiedyś było całym naszym życiem. Staram się żyć, funkcjonować i nie poddawać się. Dni upływają szybko, ale najgorsza jest noc. Leżąc samotnie w łóżku, po całym dniu zapomnienia przychodzi zwątpienie i smutek, ponieważ on nigdy nie wróci. Ron nie żyje. Już nigdy się do niego nie przytulę, nie przeczeszę jego rudych włosów... On odszedł.

* * *

Zamknęłam za nim drzwi i oparłam się o nie. To od dziś będę dzielić z kimś nasz mały domek. Nasz... Nawet po kilku latach od jego śmierci, wciąż nie mogłam się przyzwyczaić, że już nie jest nasz, a tylko mój. Nigdy nawet nie myślałam o tym, że będzie w nim mieszkał inny mężczyzna niż Ronald. To było coś nienaturalnego. Od lat mieszkałam sama, czasami goszcząc na noc, lub dwie Ginny. To było wszytko. A teraz miałam mieszkać pod jednym dachem z innym, nieznajomym mężczyzną, który na normalnego nie wyglądał.

Dziwne uczucie ogarnęło moje serce. Przyzwyczaiłam się do spokoju i samotności. Po tylu latach było to coś naturalnego. Wracałam do domu, a jedyną istotką, która wnosiła trochę życia do mojej szarej codzienności był mój kot – Louis. Można to potraktować w sposób dosłowny, bowiem myszki i ptaki, które mi przynosił, jeszcze walczyły o przeżycie w pyszczku mojego sierciucha. Nienawidziłam tego, ale Gruby był zawsze taki dumny z siebie, że dowlókł do domu swoją zdobycz, by podzielić się nią ze mną. Takie to kocie. Wychodził rano po śniadanku, kiedy wychodziłam do pracy, a kiedy wracałam do domu czekał już pod drzwiami balkonowymi. Sama nie wiem, w którym momencie stał się domownikiem i częścią mojego życia. Pewnego razu po śmierci Rona, wracając do domu, zobaczyłam go siedzącego na parapecie w kuchni. Wpuściłam go i nakarmiłam, a on wskoczył mi na kolana, mrucząc przy tym zawzięcie, prosząc po kociemu o dom. Nie mogłam odmówić tym wielkim, zielonym oczom. Louis był grubym kocurem o rudej, aksamitnej sierści. Mimo podobnego koloru futra, był całkowitym przeciwieństwem Krzywołapa. Uwielbiał jeść i wylegiwać się godzinami na kanapie, ale jego codziennym rytuałem były wyprawy w świat. Tylko czekam, aż przyprowadzi swoją kocią dziewczynę z bagażem ich kocurzych zapędów. Uśmiechnęłam się, kiedy usłyszałam głośne miauczenie dochodzące z balkonu. Przeszłam przez dom i otworzyłam drzwi balkonowe, by wpuścić mojego futrzastego przyjaciela. Owinął się wokół moich nóg, mrucząc z wdzięczności. Powędrował do swojej miseczki, a ja ruszyłam schodami do góry.

Zanim otworzyłam drzwi do pokoju, który miałam wynajmować, wzięłam dwa głębokie wdechy. Czekały tam na mnie demony przeszłości. Nie wchodziłam tam od 6 lat. Tyle czasu minęło od jego śmierci. To był jego gabinet, a zarazem sypialnia. Zawsze tam uciekał, kiedy pokłóciliśmy się o jakąś błahostkę. Odważnie nacisnęłam na klamkę, a wspomnienia uderzyły we mnie, jak pocisk z karabinu. Na biurku wciąż leżały jego papiery, które przynosił z Ministerstwa, na kanapie leżała szata i sweter, a obok niej stos jego ulubionych gazet o quiddichu. Po moich policzkach popłynęły łzy, a w gardle stanęła wielka gula. Moje ciało ogarnęła panika. Podeszłam do biurka, biorąc do ręki ramkę z naszym ślubnym zdjęciem. Byliśmy tacy młodzi i szczęśliwi. Nie wiedzieliśmy jak będzie wyglądało nasze życie, nie mieliśmy żadnego większego planu, niż po prostu być razem do końca życia. Nikt nie wątpił w naszą miłość. Od lat byliśmy przyjaciółmi, bratnimi duszami darzącymi się szacunkiem, które z czasem przerodziło się w wielką miłość. Myśleliśmy, że bycie razem to nasze przeznaczenie. Nikt nie spodziewał się, że tak szybko wszystko się skończy, a nasza świetlista bańka mydlana pęknie, zostawiając po sobie tylko wspomnienie. Trzy lata po naszym ślubie, nie wrócił do domu. Całą noc przepłakałam, przerażona co się stało. Rano przyszła sowa z Munga, bym jak najszybciej się tam zjawiła. Kiedy weszłam do jego sali, była tam jego cała rodzina. Zamarłam. Dlaczego nikt mnie nie poinformował? Dlaczego dowiedziałam się ostatnia?

Moje oczy były obolałe i spuchnięte od wielogodzinnego płaczu.

- Co się stało? - wychrypiałam, patrząc na sylwetkę leżącą na szpitalnym łóżku. Ronald był blady, a jego ciało i twarz pokrywały świeże blizny, z których wciąż sączyła się krew.

- Śmierciożercy go zaatakowali, kiedy wyszedł z ministerstwa... Dziś rano został znaleziony - wyszeptał cicho tata. Podeszłam na chwiejnych nogach do jego łóżka i ujęłam jego dłoń. Był zimny i tak nienaturalnie spokojny. Łzy uparcie płynęły z moich oczu. Zaszlochałam, nie mogąc się pogodzić z tym co tu zastałam.

- Czy... czy on przeżyje?

- Nie wiadomo. Jest w bardzo ciężkim stanie...

- Ron, kocham Cię, słyszysz? Nie odchodź kochany... - wyszeptałam, składając na jego ustach pocałunek. Usiadłam na fotelu, czuwając przy nim. Sama nie wiem, kiedy rodzina opuściła salę, a ja zostałam sama. Zasnęłam, wciąż trzymając jego dłoń i opierając czoło o jego łóżko. Obudził mnie głośny krzyk. Jego ciało zaczęło się trząść w spazmach niekontrolowanego ataku. Z jego ust wydobywały się przeraźliwe jęki, a ja nie wiedziałam co robić. Szybko zawołałam pielęgniarkę, a moje serce rozpadało się na miliony kawałków, widząc jego ból. Nie chciałam by cierpiał. Stałam tam oniemiała, płacząc i patrząc, jak lekarze starają się go reanimować. Ogarniałam mnie coraz większa panika i strach.

- Ratujcie go! - krzyknęłam przerażona.

- Wyprowadźcie ją stąd! - krzyknął jakiś lekarz.

- Nie!

- Natychmiast! - poczułam, jak ktoś siłą wyprowadza mnie z sali. Upadłam na kolana, płacząc z bezsilności. On umierał... Czułam to, a kiedy lekarz opuścił salę i spojrzałam w jego oczy, wiedziałam to. Byłam pewna. Ronald Weasley, moja miłość, nie żyje.

Nawet teraz, tyle lat po jego śmierci, te rany były wciąż świeże, paląc mnie od środka. Bolała mnie świadomość, że już nigdy go nie zobaczę. Nigdy nie przytulę się do niego. Nie będziemy się kłócić o to kto gasi światło, czy o to kto pierwszy skorzysta z łazienki. Każda noc bez niego była okropna. Mimo upływu lat, wciąż bałam się i boję ciemności, ale kiedy leżał obok i przytulał, czułam się bezpiecznie. Chciałabym znów poczuć to przyjemne uczucie... Chciałabym zasypiać i budzić się w czyiś ramionach, w których zawszę znajdę wsparcie i zapomnienie. Chciałabym nie walczyć każdą noc o niego w moich snach. Od sześciu lat dręczy mnie ten sam koszmar. Ron leżący na środku salonu, wręcz błagający o pomoc. Jednak kiedy podbiegam, chcąc go uratować, nie mogę ruszyć się z miejsca. Co noc patrzę na jego śmierć, a rany w moim sercu ponownie się otwierają, zostawiając niezacieralne ślady.

Usiadłam na kanapie, biorąc z niej wełniany sweter z wyszytą literką „R” na piersi. Podniosłam do twarzy ubranie i natychmiast poczułam znajomy zapach, a moje serce ogarnął smutek. Zrobiło mi się niedobrze na myśl, że już nigdy go nie zobaczę. Rzeczywistość była bardziej przerażająca, kiedy nie było go przy moim boku.

- Tak bardzo bym chciała, żebyś tu był... Gdyby miłość można było liczyć we łzach, to moja do Ciebie była nieskończona, kochany. Jednak wiem, że muszę żyć. Kocham Cię Ron - wyszeptałam, wciąż przytulając się do jego swetra. Wiedziałam, że chciałby abym była szczęśliwa. - Przepraszam – wyszeptałam ponownie, rozpalając w kominku ogień i po kolei wrzucając tam jego rzeczy. Zostawiłam tylko nasze zdjęcie ślubne. To były najlepsze trzy lata mojego życia...

Wpadłam w wir sprzątania. Opróżniłam wszystkie szafy w pokoju, łóżko zasłałam świeżą pościelą, a w oknach powiesiłam firany. Wyszorowałam łazienkę, przylegającą do pokoju, a kiedy wszytko lśniło, wzięłam zdjęcie z biurka i udałam się do salonu. Położyłam je na szafce kuchennej, by później pomyśleć co z nim zrobić.

Wyciągnęłam różdżkę i rzuciłam kilka zaklęć na kominek, bym mogła dostać się do laboratorium Snape'a, w którym pracowałam. Pomagałam mu ważyć eliksiry, sprzątałam pracownię, zajmowałam się segregacją składników i odpowiednim zabezpieczaniem ich, by nie straciły swoich wartości. Mało płatna praca, ale lubiłam ją. Pozwalała mi się odprężyć i przez chwilę zapomnieć o wszystkim co mnie otaczało. Severus i ja, przez te kilka lat znaleźliśmy wspólny język. Szanowaliśmy się i nie wchodziliśmy sobie w drogę w pracy. W pewnym sensie nawet zaprzyjaźniliśmy się. Byliśmy samotnymi osobami, więc chociaż przez te kilka godzin dziennie mogliśmy nacieszyć się swoją obecnością. Zazwyczaj pracowaliśmy rozmawiając na przeróżne tematy związane z eliksirami. Czasem zdarzało mu się nawet uśmiechnąć. Często prosto z laboratorium, aportowaliśmy się do Nory, kiedy mama zapraszała nas na obiad. Wiedziała, że kiedy wpadniemy w wir pracy, zapominamy o czymś tak przyziemnym jak jedzenie.

- Jak z Draco? - zapytałam, widząc, że Severus siedząc przy biurku, rzuca zaklęcie położenia.

- Nic - odpowiedział, marszcząc brwi. Od 4 lat poszukuje swojego chrześniaka, który zniknął z powierzchni ziemi. Po prostu wyparował.

- Muszę dziś wcześniej wyjść.

- Zostaw to, zajmę się tym.

- Do jutra! - odpowiedziałam i wróciłam do domu. Rzuciłam zaklęcie na kominek, by znów wyglądał i pasował do wystroju salonu. Schowałam różdżkę tak, by nikt jej nie znalazł i udałam się do kuchni, by coś zjeść. Od śmierci Rona nie korzystałam z magii do innych czynności, niż zaczarowanie kominka. Pomagałam Severusowi, ale ze światem magicznym nie miałam już nic wspólnego. Zamknęłam ten rozdział w moim życiu dawno temu i nie chciałam tego zmieniać. Już nie należałam do tamtego świata. On odebrał mi męża.

Podeszłam do szafki kuchennej i przypomniałam sobie o zdjęciu. Spojrzałam na nie, uśmiechając się. To był wspaniały czas w moim życiu, ale muszę zamknąć ten rozdział i żyć dalej. Udałam się do sypialni i schowałam je głęboko w komodzie. To dziś rozpoczynam nowe życie, z dala od wspomnień i demonów przeszłości. Od dziś zamieszka ze mną Tobias White. Dziś wszytko się zmieni. Mam nadzieję, że na lepsze...