Rozdział siódmy - Przesiąknięci złem...

Przepraszam. Bardzo, bardzo, bardzo przepraszam was wszystkich. Jest mi bardzo przykro, że was zasmuciłam... nie miałam pojęcia, że tak bardzo wam na mnie zależy. Jeszcze raz bardzo przepraszam i dziękuję za wszystkie miłe słowa. Jesteście wspaniałe.

Dodaję rozdział, który miał być wczoraj na urodziny Natalii (przepraszam, za opóźnienie, ale ładowarka z laptopa padła :/), ale jest dziś :) jeszcze raz przepraszam kochana i wszystkiego najlepszego! Nie jestem poetką więc nie napiszę żadnego wierszyka :( jedyne co mi się rymuje to 

"Wszystkiego najlepszego i Dracona nagiego"

więc wkleję googlowe życzonka :)

Najlepsze życzonka,
wielkiego w życiu słonka,
smutków małych jak biedronka,
szczęścia dużego jak SMOK,
pomyślności na kolejny życia rok,
i miłości, bo ona dostarczy CI radości! ;)
życzy wampi.

Sto lat kochana! Sto lat!

Przepraszam raz jeszcze.

PS. Niezbetowane

* * * 

Boimy się rzeczywistości, więc uciekamy. Zachowujemy się jak spłoszona zwierzyna, kiedy dostrzeże łowcę. Szukamy bezpiecznej przystani, by się w niej zatrzymać i odetchnąć. Potrzebujemy usiąść i pomyśleć z dala od wszystkiego. Z dala od życia i ludzi. Jesteśmy przerażeni kiedy widzimy śmierć bliskich. Przeżywamy szok i żałobę, ale po kilku głębszych oddechach chcemy zemsty. Jesteśmy źli i nienawidzimy całego świata. Tylko te uczucia pozwalają nam funkcjonować. Każdy nasz oddech przepełniony jest jadem. Chcemy zatruć ten świat, by każdy kto w jakimś stopniu nas skrzywdził, zapłacił za swe czyny. I nagle znajdujemy się w miejscu, kiedy nie ma już odwrotu. Stajemy się tacy sami jak nasi wrogowie. Stajemy się źli.

* * *

Stałem w drzwiach pokoju pełnego zdjęć Malfoy'a. Ściany były pozakrywane jego fotografiami z czasów szkoły, przesłuchań i kilka z czasów, kiedy był wolny. Między nimi wisiały artykuły oskarżające Dracona. Jedynie kilka zdjęć ukazywało zupełnie mi obcego mężczyznę, Hermione Granger, Ginny Weasley, Theodora Notta i Severusa Snape'a. Czułem się dziwnie, ale jedynie on mi mógł pomóc. Był moją ostatnią szansą by odnaleźć ukochaną żonę – Emily. Uciekła ode mnie, zostawiając samego... Dlaczego? Przecież ją kocham... Moja wspaniała Emily.

-Będziesz tak stał? - warknął na mnie McMillan, wychodząc z pokoju obok, który chyba był ciemnią. Na sznurku wisiały zdjęcia, a w pokoju panował półmrok. Trzasnął drzwiami i popijając prosto z butelki whisky, wszedł do swojego gabinetu, jak go nazywał. Zasiadł za biurkiem, pełnym wycinków z gazet na temat śmierci Rona, oraz kilka na tematy zupełnie przyziemne, jak sprawy śmierciożerców czy nowelizacje ustaw.

-Potrzebuję Twojej pomocy. Wiem, że szukasz Malfoy'a, a to co tu widzę, tylko potwierdza plotki z podziemia.

-Musi zapłacić za to co zrobił! Jest mordercą! - warknął, przeglądając coś.

-Ty to wiesz, ja to wiem. Jeśli mi pomożesz, ja pomogę Tobie.

-Słucham. - oparł się, wyciągając nogi na biurko i krzyżując je w kostkach.

-Moja żona uciekła ode mnie. Jest daleką kuzynką Malfoy'a, a z tego co wiem wychowywali się razem. Jeśli on żyje, ona nas do niego doprowadzi. Śmiem twierdzić, że ten głupiec odda życie za tą dziwkę.

-Ciekawe, ciekawe... - szepnął. Nagle zerwał się i zaczął przeszukiwać energicznie, wszystkie sterty papierów leżących na biurku, oraz szuflady. Wreszcie wyciągnął coś i rzucił w moim kierunku.

-To on? - zapytał. Moje serce zamarło. Były to zdjęcia mojej pięknej żony. Na dwóch Emily się uśmiechała, trzymając naszą córeczkę, na kolejnych miała zimny wyraz twarzy, jej oczy były zapłakane, a szaty czarne. To musiało być po tym jak zginęła... Moja mała córeczka nie żyje, a ona mnie zostawiła. Z każdą sekundą, kiedy oglądałem te zdjęcia, moje serce pękało na miliony małych kawałeczków... Byłem taki nieszczęśliwy...

-Taak, to Emily Cromac – moja żona.

-Pomogę Ci w zamian za pełną lojalność i pomoc. Jeśli nie dotrzemy przez nią do Malfoy'a zupełnie przypadkowo skończysz jak Weasley.

-Znajdziemy go.

-Mam taką nadzieję. Musi zapłacić za wszytko. Musi.

-Wszystko gotowe? - zapytał ktoś, wchodząc obok mnie do gabinetu. Jego głos był chłodny i przerażający. Znałem skądś tą sylwetkę...

-Co on tu robi? - warknął nieznajomy, a kiedy odwrócił się w moim kierunku rozpoznałem go i aż dech mi zaparło. Co on do cholery tu robi?!

* * *

Czasami nasz świat zatrzymuje się w miejscu, wstrzymujemy oddech i wbrew wszelkiej logice oddajemy się tej chwili w całości. Nie myślimy, tylko czujemy. Rozum krzyczy “uciekaj”, a serce “zostań... to jest twe miejsce”. Nie możemy myśleć racjonalnie. Nasze ciało jest sparaliżowane. Nagle wszystkim staje się ta jedna osoba. Wciąż tkwiłam w objęciach Tobiasa, patrząc mu głęboko w oczy. Były ciemne, jakby za nimi kryła się jakaś tajemnica, którą chcą ukryć. Do mojego nosa dotarł jego zapach... Taki męski. Połączenie brandy, papierosów i prawdziwego mężczyzn... To był najpiękniejszy zapach, jaki kiedykolwiek czułam. Moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz, kiedy trochę się schylił i tuż przy moim uchu szepnął:

-Mam Cię... - wtedy rozległ się głośny trzask drzwi, stukot ciężkich butów, a zanim zdążyłam zareagować w drzwiach biblioteki stała Ginny z szeroko otwartymi oczami.

-Przeszkadzam?

-Nie, skądże – wydusiłam. Tobias odstawił mnie na ziemię, uśmiechnął się wrednie do mojej przyjaciółki.

-Ginn to Tobias White, który wynajmuje pokój. Tobias to Ginny Weasley. - przedstawiłam ich sobie, kiedy odzyskałam zdolność mowy. Czułam, że moją twarz pokrywy ognisty rumieniec.

-Weasley! - krzyknął, uśmiechając się ironicznie. O co mu chodzi? Zna ją? Spojrzałam na niego, marszcząc brwi, ale od razu odpowiedział:

-Tak nazywał się portier w hotelu. Tak... tak właśnie. Portier Weasley. Wspaniały gość – pokręcił głową. -To ja was zostawiam same.

-Tak, jasne – burknęłam, odwracając się by ukryć rumieńce. Podniosłam książkę, udając, że czegoś w niej szukam.

-Miona? Co to było? - zapytała, podchodząc do mnie.

-Co? - warknęłam, patrząc na nią spod byka.

-No to co tu zastałam. Na pewno nie przeszkadzam? - uśmiechnęła się wrednie, unosząc dość znacząco brew.

-Na pewno! Coś się stało?

-Oh tak! Matko zabiję goo! - warczała, siadając na jednym z foteli. Jej nogi były przewieszone przez jedną stronę oparcia, a plecy opierały się na drugiej.

-Kawy? - krzyknęłam, idąc w kierunki kuchni.

-Jasne. - odpowiedziała, a po chwili już siedziała na jednym z barowych krzeseł.

-No to kogo zabijesz? - zapytałam siadając przy wyspie kuchennej.

-Notta!

-Theodora Notta? Ślizgona? Przyjaciela Malfoy'a? A czego do cholery on od Ciebie chce?

-No właśnie nie mam pojęcia!

-Jak to?

-No bo biegam sobie spokojnie w parku, myśląc jak będzie fajnie, skopać parę dup, aż nagle pies, ziemia i on.

-Dobrze się czujesz? Chyba majaczysz...

-Nie! Mówię poważnie! Przewróciłam się, a kiedy otworzyłam oczy stał nade mną. Na początku go nie rozpoznałam. Dopiero jak zdjął okulary przeciwsłoneczne, coś mi zaczęło świtać, a jak się przedstawił to już wiedziałam wszytko.

-Przecież Ci pomógł, tak?

-No tak!

-Więc dlaczego chcesz go zabić?

-Bo to nie koniec tej historii!

-Ah...

-Bo potem szłam z jakimiś papierami, swoją drogą cholera widziałaś ostatnio Parkinson?

-Nie.

-Oświadczył jej się! Ale jaką ona ma figurę! Też chce!

-Najwyższa pora, skoro mają już dziecko.

-Racja...

-Kontynuuj, Ginn.

-A tak, tak jasne. Więc niosłam papiery do Departamentu Przestrzegania Praw Czarodziejów, którego on jest szefem! On! Chciałam uciec, ale nie zdążyłam. Położyłam mu to wszytko na biurko, a on podszedł do mnie i zaprosił na randkę!

-Odmówiłaś, prawda? - uniosłam brew, a w moim głosie było słychać lekką reprymendę.

-Nie mogłam. On może mieć coś wspólnego z Malfoy'em, albo śmiercią Rona. - westchnęła -Wiesz jak mi zależy na dorwaniu tej parszywej Fretki.

-Oh wiem... ale nie powinnaś.

-To część mojej pracy. Pobawię się w szpiega. - uśmiechnęła się. Uwielbiała to. Wręcz kochała swoją pracę i co najważniejsze – była w niej genialna. Gdyby istniał konkurs na najlepszego Aurora wszech czasów, ona by go wygrała.

-A jak u Ciebie? Opowiadaj o tym nowym jak mu tam?

-Tobiasie?

-No właśnie!

-Nie ma co opowiadać. Jest arogancki i niewychowany, ale to chyba dobry człowiek. Wiedziałaś, że Regulus Black miał córkę?

-Nie. A miał?

-Tak. Jest chyba od nas trochę starsza i była Gryfonką.

-Serio? Nigdy o niej nie słyszałam, a to dziwne.

-Z tego co mówiła jest jego nieślubną córką, a Severus coś warczał o spadku, który otrzymała od Blacków, braku rozumu i byciu inteligentną inaczej.

-To on jest inteligentny inaczej – fuknęła, krzywiąc się.

-Przestań. Jest po prostu bardzo samotnym człowiekiem, a brak odzewu ze strony Malfoy'a go jeszcze bardziej dołuje. Emily powiedziała mi, że Snape porównuje ją do Syriusza i od razu ją skreślił, z listy osób, które ewentualnie mogą chodzić po tej samej ziemi co on. Niestety jest na nią skazany, ponieważ objęła miejsce pani Poppy.

-Odeszła na emeryturę?

-Tak. Będzie mi jej brakowało.

-Była dobrą magomedyczką, to trzeba jej przyznać. Wpadniesz do Nory w niedzielę? Mama by się ucieszyła... - zapytała, patrząc na mnie wzrokiem szczeniaczka błagającego o kawałek mięsa.

-Tak, czemu nie?

-Naprawdę?! Tak się cieszę! Nie byłaś tam od śmierci Rona! Wspaniale! - krzyknęła, rzucając mi się na szyję.

-Najwyższa pora ruszyć dalej. - uśmiechnęłam się, ale w sercu czułam ukłucie żalu.

-On zrozumie i na pewno by się cieszył. - wyszeptała, przytulając się do mnie mocniej.

-Kocham Cie, Miona.

-Ja Ciebie też Gin... Ja Ciebie też.

* * *

Stałem na piętrze, opierając się o ścianę i podsłuchując. Przerażenie rozchodziło się po moim ciele niczym jad żmij, docierając do każdego kawałka, zatruwając. Kidy usłyszałem, że Ginny Weasley, chce mnie dorwać zamarłem. Owszem Theo, mówił, że Aurorzy mnie szukają, ale żeby tak im na mnie zależało? Zabijałem... Jestem mordercą, ale nie byłem skazany podczas procesu. Nie mogę być skazany. Nie teraz. Nie kiedy wszytko zaczyna się układać... Kiedy trochę światła pojawiło się w moim szarym życiu. To mnie przestraszyło, ale to, że Snape mnie szuka – doszczętnie zszokowało. Dlaczego? Był moim ojcem chrzestnym, czasem mnie pochwalił, ale nic więcej... Dlaczego więc mnie szuka? Dlaczego do cholery wszytko się komplikuje, kiedy tak powoli, małymi kroczkami wychodziłem na prostą? Uciekłem do mojego pokoju, zamykając się. Usiadłem na środku pokoju, kryjąc swoją twarz w dłoniach. Dotarło do mnie jak wiele utraciłem. Byłem nikim... Ona również wszytko straciła. W pewien, dziwny sposób byliśmy do siebie podobni. Oddychałem głęboko, pozwalając się rozluźnić memu ciału. Wyszedłem z pokoju i udałem się do salonu. Na kanapie drzemała Miona, a na jej brzuchu leżał zwinięty w kłębek Kot. Paskudny, rozlewający się Kot. Skierowałem się do kuchni by zrobić sobie coś do jedzenia, jednak w połowie drogi zatrzymał mnie dzwonek do drzwi. Zakląłem w duchu martwiąc się, żeby się nie obudziła. Otworzyłem drzwi i ujrzałem mężczyznę ok. 30. Czarne, krótko obcięte włosy, dwudniowy zarost i okulary z grubymi oprawkami.

-W czym mogę pomóc? - warknąłem.

-Oh dzień dobry! Ja do Mionki. Jest może?

-Śpi.

-A mógłby Pan ją obudzić?

-Nie. Coś się stało?

-Robert? - usłyszałem zaspany głos za sobą. Odwróciłem się, a w moim kierunku zmierzała Granger, trzymając na rękach zaspanego kocura.

-Oh cześć Hermiona! - zarumienił się. Chwila, chwila... czy on się zarumienił? Co za mamlas... prawie jak Longbottom.

-Co tu robisz? - zapytała, uśmiechając się uprzejmie.

-Bo ja chciałem Cie zaprosić na kolacje. - wysapał, czerwieniąc się jeszcze bardziej. Chciałem mu powiedzieć, że tak jej nie zdobędzie i walnąć się mocno w głowę, ale to co odpowiedziała zdziwiło mnie i to bardzo.

-Oczywiście! Wspaniały pomysł! - ucieszyła się, ale tylko ona. Louis zeskoczył z jej rąk, nasyczał wściekle na intruza, podszedł do mnie i zaczął ocierać się o moje nogi i łasić. Wziąłem go na ręce i odmaszerowałem, by podsłuchiwać z bezpiecznej kuchni.

-Mądry kocur – mruknąłem, głaszcząc jego aksamitną sierść -A teraz zjeżdżaj ty pchlarzu.

Siedząc w kuchni słyszałem całą rozmowę i w jakiś dziwny sposób dotknęło mnie to, że się zgodziła. Nie podobał mi się ten cały Robert. Ma coś w sobie takiego... Coś dziwnego. Ale przecież nie mnie to oceniać... Mnie tylko sprawić, by nie stała jej się jakaś krzywda.