Rozdział pierwszy - Draco

Dobry wieczór! Wiem, miałam dodać pierwszy rozdział po zakończeniu Shadow Story, ale... dodaję teraz :)

Rozdział dedykuję Dominice - dzięki za wszytko :*

Wielkie podziękowania lecą na różowej miotle jak zwykle dla Veniika za całokształt bytu! 

Komentujcie! Mam nadzieję, że się spodoba :)

Buziaki, wampi.

http://ask.fm/wamplove

* * * 

Przyjaciele... Przyjaciele odchodzą najczęściej w tych momentach, kiedy tak bardzo ich potrzebujemy. Kiedy popełniamy błędy. Kiedy uczymy się żyć. Zostawiają nas na pastwę losu, a nasz świat się rozpada. Najtrudniejszą dla nas kwestią jest pozwolić odejść, nie wtrącając się. Ogarnia nas dziwne uczucie pustki. Nie wiemy co robić, z kim porozmawiać. Nasz świat traci sens, ponieważ osoba, która niegdyś była dla nas wszystkim odeszła i już nigdy nie będzie tak samo. Czekamy przy oknie na sowę, uważnie słuchamy czy ktoś nie puka do drzwi, chodzimy do miejsc, gdzie zazwyczaj chodziliśmy z przyjacielem. Czekamy... Mimo godzin, dni, lat, wciąż gdzieś w nas jest nadzieja, że jednak się odezwie. Czujemy się zagubieni w tej nowej rzeczywistości, w której go nie ma. Szukamy sposobu, by żyć, by oddychać, ale w końcu nadchodzi moment, kiedy ta pustka się zapełnia. Ktoś nowy przychodzi do naszego życia i nam pomaga. To właśnie na te momenty warto czekać.

Upadłem na samo dno. Byłem sam, bez przyjaciół i perspektyw na lepsze jutro. Żyłem z dnia na dzień, starając się jedynie dotrwać do końca, położyć się w łóżku i usnąć, by rano obudzić się i robić to samo. Moje życie było puste, nie miałem priorytetów. Żyłem samotnie, a to mnie zabijało. Sam właściwie nie wiem, kiedy to wszytko się zaczęło. Była wojna, wyroki, a ja wciąż byłem wolny. Blaise również nie został skazany, a jednak mnie zostawił. Odszedł, kiedy tak bardzo go potrzebowałem. Upadłem na dno, a on zostawił mnie tam samego. Po kilku latach wrócił jak gdyby nigdy nic... Jak gdyby nigdy nie odszedł, a wojna nigdy się nie odbyła. Byłem wrakiem człowieka, a on miał pracę, rodzinę, dzieci... Przez te wszytkie lata nawet nie zainteresował się co ze mną, czy w ogóle żyję. To bolało.

- Draco! - krzyknął, kiedy wychodziłem z Gringotta. Odwróciłem się i zobaczyłem go, stojącego tam. Był ubrany w garnitur, a za rękę trzymał małą, ciemnoskórą dziewczynkę. Wyglądał na naprawdę szczęśliwego.

- Blaise? - zdziwiłem się, zatrzymując się parę metrów przed nim.

- Co u Ciebie? - zapytał, podchodząc i przytulając mnie, jak za starych, dobrych czasów.

- A jak ma być? - odpowiedziałem chłodno. Zostawił mnie, dobrze wiedząc w jakim stanie psychicznym byłem. Zostwił mnie dokładnie wtedy, kiedy podziemia wyznaczyły nagrodę za moją głowę. Krótko po tym spotkaniu przeżyłem pierwszy zamach na moje życie.

- Opowiadaj stary! Tyle lat się nie widzieliśmy...

- Gdzie byłeś?

- Nie rozumiem...

- Gdzie byłeś, kiedy moje życie się zawaliło? Gdzie byłeś kiedy tak bardzo potrzebowałem przyjaciela?! Przez Ciebie wszytko się zawaliło, wszytko! Jesteś nikim Blaise. Nikim.

Po tych słowach odszedłem. To był ostatni raz, kiedy świat widział moją prawdziwą twarz.

* * *

Obudziłem się z wielkim bólem głowy, jak co dzień. Wstałem niezgrabnie z łóżka, spakowałem się i wyszedłem z pokoju hotelowego, by udać się do pobliskiej kawiarni na kawę. Schodząc po schodach wypiłem eliksir wielosokowy, by nikt nie poznał mojej prawdziwej twarzy. Od kilku lat ukrywam się pod maską jakiegoś brzydala. Krótkie brązowe włosy, kanciasta twarz i wielki nochal, godny nosa samego Snape'a. Teraz to była moja twarz, czyli przeciwieństwo idealnego Dracona Malfoy'a. Przejrzałem się w szybie samochodu, krzywiąc się. Byłem paskudny, ale był to jedyny sposób na to, by nikt mnie nie znalazł. Bo kto szukałby Malfoya w ciele takiego kogoś? Kto szukałby nadętego, arystokratycznego dupka i pogromcy szlam, wśród mugoli? Rozglądając się, przeszedłem na drugą stronę ulicy, by w najbliższym kiosku zakupić gazetę i udać się w stronę mojej ulubionej kawiarni „Bella Note”. Usiadłem w ogródku, przed kawiarnią i czekając na kelnera otworzyłem gazetę.

- Dzień dobry Tobias! - krzyknął pulchny mężczyzna około sześćdziesiątki. Był to najmilszy facet, jakiego miałem okazję poznać. Mimo tych paru lat, nie mogłem się przyzwyczaić do mojego nowego imienia... Tobias White.

- Piękny dzień, prawda? - zagadnąłem, uśmiechając się delikatnie.

- O tak! Wiosna w Southampton to wspaniały czas! Miłość rozkwita po uporczywej i wstrętnej zimie. - Kelner uśmiechnął się ciepło. Miłość... Nie dane mi było poznać jej smaku - pomyślałem gorzko i zamówiłem to co zwykle. Kawę z mlekiem i cukrem, a na śniadanie croissanta. Spojrzałem na budzące się miasteczko i już wiedziałem. To tu chcę zamieszkać. Tu będzie idealne miejsce, by zacząć wszytko od nowa. Otworzyłem gazetę na dziale z ofertami mieszkań i zacząłem szukać czegoś idealnego. Same apartamenty, domki jednorodzinne i coś jeszcze.

Szukam współlokatora/ki. Do dyspozycji pokój z łazienką, wspólna kuchnia i salon.

Więcej informacji pod nr 877-256-827 lub pod adresem: Richmond street 54/8.

Wolne od zaraz.

To było to. Pospiesznie wypiłem swoją kawę, zjadłem ciastko i udałem się pod wyznaczony adres. Ulica znajdowała się tylko kilka przecznic od hotelu, w którym mieszkałem. Była to wielka, stara kamienica z potężnymi, drewnianymi drzwiami. Ruszyłem schodami pod wyznaczone mieszkanie i zapukałem odważnie. Dookoła unosił się zapach stęchlizny, alkoholu i papierosów, ale nie odstraszało mnie to. Sam byłem na dnie i uwierzcie, niewiele brakowało mi do alkoholizmu, więc kim byłem, by oceniać innych? Drzwi się otworzyły, a w nich pojawiła się pulchna dziewczyna w okularach.

- Słucham? - zapytała lakonicznym tonem.

- Ja w sprawie ogłoszenia - odpowiedziałem, pokazując gazetę.

- Nieaktualne - warknęła i trzasnęła drzwiami. Stałem jeszcze chwilę przed nimi otępiały zaistniałą sytuacją.

- Jeśli pan szuka pokoju, dwie przecznice stąd kobieta szuka współlokatora do domku. Młoda. Spodoba się panu. - usłyszałem głos za sobą i odwróciłem się, by zobaczyć starszego faceta z papierosem w ręce.

- Mógłby pan podać adres?

- Eden street 6. Przy furtce ma jakieś chaszcze. Róże chyba...

- Dziękuję! - odpowiedziałem i czym prędzej opuściłem budynek, by ruszyć pod podany mi adres. Na danej ulicy wszystkie domki stały w jednym rzędzie i były takie same. Małe, drewniane, z kamienistym płotkiem, ale tylko jeden miał przed furtką dwa krzaki róż. Skierowałem się w kierunku tego domku, popchnąłem furtkę i po chwili stanąłem przed drzwiami, naciskając na dzwonek. Ścieżka prowadząca do drzwi była z każdej strony obsadzona kolorowymi tulipanami. Z prawej strony na trawniku była mała choinka, a obok niej ławeczka. Tuż obok domu biegła kolejna ścieżka, jak mniemam na tylną część ogrodu. Zadzwoniłem jeszcze raz, a po chwili za drzwiami słychać było kroki, dźwięk otwieranego zamka i w końcu klamka się poruszyła, a drzwi się otworzyły. Stanęła w nich młoda kobieta, która mi kogoś przypominała.

- Dzień dobry. W czym mogę pomóc? - zapytała uprzejmie. Pod jej oczami znajdowały się czarne cienie, jej włosy były upięte w luźny kok, a twarz była blada.

- Słyszałem, że szuka pani współlokatora.

- A tak jasne - odpowiedziała pospiesznie, otwierając przede mną drzwi i zapraszając do salonu. Ściany były w kolorze jasnej żółci, a na środku stała zielona kanapa i dwa fotele. Przed nią stoliczek kawowy, a naprzeciwko telewizor. Po prawej stronie ściana była cała ze szkła, ukryta pod firankami, a po lewej stał wielki regał z książkami. Uśmiechnąłem się na ten widok, gdyż uwielbiam czytać, a tu książek jest pod dostatkiem.

- Proszę usiąść. Podać panu coś? Kawa, herbata?

- Nie dziękuję. Przejdźmy do konkretów.

- Jasne - burknęła -więc...

- Nie zaczyna się zdania od więc.

- Mam wolny pokój z osobną łazienką. Kuchnia i salon wspólne. Czy ma pan jakieś nałogi?

- Nie.

- Alergie?

- Nie.

- To dobrze, bo mieszka ze mną kot - Gruby Louis.

- Wspaniale. - uśmiechnąłem się sztucznie.

- Pracuje pan gdzieś?

- Tak.

- Gdzie?

- Czy to ważne?

- Raczej tak. Chcę wiedzieć, czy będzie miał pan mi za co zapłacić.

- Dobra, jestem pisarzem i pracuję w domu.

- Fascynujące.

- Myślałby kto...

- Jest Pan pewien, że zdoła pan płacić co miesiąc czynsz?

- Czy sugeruje Pani, że jestem biedakiem? - oburzyłem się.

- Nie, skądże - odpowiedziała, uśmiechając się wrednie.

- Zapłacę za pół roku z góry. - 1:0 dla mnie. Nie wiedziała co powiedzieć, a jej twarz przybrała kolor dojrzałego pomidora.

- Chce pan zobaczyć pokój?

- Nie - odpowiedziałem pewnie, a na jej twarzy po raz kolejny pojawił się szok i niedowierzanie. Patrzyła na mnie jakbym był z innej planety... Nie najlepszy start.

- Jest Pan pewien? - zapytała, dalej gapiąc się na mnie. Było to irytujące. Ona była irytująca. Znałem ją od zaledwie kilku minut, a już mnie wkurzała.

- Tak.

- Jest pan normalny?

- Nie... - po chwili dotarło do mnie o co właśnie zapytała i rozzłościłem sie nie na żarty. - Taak! Znaczy tak, jestem normalny! Co to za pytanie?!

- Pytanie jak pytanie – burknęła - Kiedy chce pan się wprowadzić?

- Najlepiej od zaraz.

Była to najdziwniejsza rozmowa w moim życiu i sam nie wiem co mnie pchnęło do tego, by się od razu zdecydować na zamieszkanie z tą kobietą.

- Nie życzę sobie żadnych schadzek, imprez i nieproszonych gości bez wcześniejszego uzgodnienia tego ze mną. - powiedziała surowo.

- Jasne - zapowiada się wspaniałe pół roku...

- W takim razie witam pana, panie...

- Tobias White - podałem kobiecie rękę, a ona uśmiechnęła się ciepło.

- Hermiona Granger-Weasley.

Teraz to moja twarz wyglądała jak otępiała. Granger... Naczelna Gryfonów, mieszkała wśród mugoli z nazwiskiem łasicy, której nigdzie nie było. Świat oszalał i jest zdecydowanie zbyt mały.

- Coś się stało? - zapytała.

- Nie, nie. Ma pani męża? - wypaliłem bez zastanowienia.

- Jestem wdową - odpowiedziała, a ja już pożałowałem mojej ciekawości. W jej brązowych oczach pojawiły się łzy, ale szybko je otarła i uśmiechnęła się.

- O której mogę się pana spodziewać?

- Wieczorem, około osiemnastej.

- W takim razie do zobaczenia! - pożegnałem się i wyszedłem z jej domku. Jeszcze chwilę stałem przed nim, a mój mózg przetrawiał wszytko. Już drugi raz w ciągu godziny nie wiedziałem co powiedzieć. Hermiona Granger-Weasley, wdowa, mieszkająca wśród mugoli, akurat w domku, do którego przyszedłem, by wynająć pokój. Jakieś cholerne fatum, czy kara za moje grzechy? Pokręciłem zrezygnowany głową i ruszyłem do hotelu, by się spakować. Co jak co, ale to była moja jedyna okazja na wyprowadzenie się z pokoju hotelowego i zamieszkanie w jakiejś spokojnej dzielnicy... Stop. Pod jednym dachem z gryfonką na pewno nie będzie spokojnie. To będzie ciekawe. Niesamowicie ciekawe...