Rozdział czwarty - Theodor

Dzień dobry, cześć i czołem! Pytacie skąd się wziąłem... 

Jestem wesoły wampirek i mam w mózgu mały wirek! :D

Przybywam do was z ostatnim rozdziałem wprowadzającym i również zapraszam o godz. 0:00 na piąty rozdział :)

http://ask.fm/wamplove

Buziaki, wampi :*

* * * 

Mieliście kiedyś uczucie, że już nic pozytywnego nie zdarzy się w waszym życiu? Że już zawsze będziecie samotni, nieszczęśliwi, niespełnieni? Ja je miałem i to często. Mówi się, że człowiek po prostu chce to, czego akurat nie ma. Może to prawda...? Może nie potrafimy docenić życia? Moje życie po wojnie całkowicie się zmieniło. Zrozumiałem, że bycie u boku Voldemorta i służenie mu, było największym błędem jaki popełniłem, za który płacę do dziś. Nie zostałem zesłany do Azkabanu, ale mimo to byłem powszechnie uważany, za mordercę. Nigdy nikogo nie zabiłem, ale ludzie tego nie wiedzieli. Widząc mój Mroczny Znak od razu przypisują mi liczne, brutalne morderstwa, których nigdy nie dokonałem. Przyzwyczaiłem się do tego i staram się z tym żyć. Ghandi kiedyś powiedział...

„Nie jest najważniejsze, byś był lepszy od innych.

Najważniejsze jest, byś był lepszy od samego siebie z dania wczorajszego.”

...a ja starałem się tego trzymać. Chciałem być lepszym człowiekiem. Chciałem, by ludzie zaczęli zauważać mnie jako normalnego obywatela, a nie śmierciożerce. Czułem się okropnie, aż nagle wszystkie obawy zniknęły. Bez większego powodu, po prostu poczułem się szczęśliwy i wolny. Postanowiłem zatrudnić się w Ministerstwie. Zostałem szefem Departamentu Przestrzegania Praw Czarodziejów. Mieszkałem nad morzem, w małym miasteczku Deal. Przez okna mojej sypialni można było zobaczyć wschód słońca, który od lat codziennie oglądałem. Było w nim tyle piękna i spokoju. Uwielbiałem to. Siadałem na plaży dokładnie 15 minut przed wschodem i czekałem, aż całe słońce wyłoni się zza horyzontu. Uspokajało mnie to. Potem jak zwykle chodziłem pobiegać, analizując życie i przypominając sobie, jak podłym człowiekiem byłem, tylko po to by nowy dzień był lepszy. Byłem szczęśliwy tu gdzie byłem i z tym co miałem. A miałem naprawdę wiele... Miałem przyjaciela. Kiedy coś złego się dzieje, mam się do kogo zwrócić o każdej porze dnia i nocy. Draco Malfoy jest moim aniołem stróżem. Pojawił się w moim życiu, kiedy wszyscy inni odeszli, zaraz po wojnie lub zginęli w walce. Pomógł mi się pozbierać i ruszyć do przodu, zostawiając przeszłość za sobą. Zawsze powtarzał jedno

„Nigdy nie odwracaj się za siebie, ponieważ Ci stojący za Tobą, zobaczą, że jesteś słaby i pokonają Cię.”

-Jeszcze jedną kolejkę poproszę – wybełkotałem, zamawiając kolejną porcję whisky.

-Przestań tyle chlać Nott.

-No, no, no... Draco Malfoy we własnej, żałosnej osobie.

-Nie tak żałosnej, jak ty w tej chwili – odwarknął, zamawiając czystą wódkę.

-Jak zwykle zabawny.

-Jak zwykle pojebany.

-Ohoho... Nie unoś się tak, tylko napij ze mną.

-Zdrowie.

-Zdrowie. - nasze szklanki stuknęły się, a my szybko opróżniliśmy je z zawartości.

-To samo poproszę – obok nas usiadł jakiś facet, blondyn na oko w naszym wieku.

-Co tam Malfoy? Jak Ci się żyje? - zapytałem, pijąc kolejna porcję whisky.

-Do dupy. Do dupy, stary.

-Tak jak mnie. Gówno osiągnąłem i chyba to się nie zmieni. Życie jest do dupy.

-Niestety. Zdrowie.

-Panowie – odezwał się mężczyzna siedzący obok. Przypominał mi kogoś, ale w moich żyłach płynęło więcej alkoholu, niż krwi.

-Znamy się? - burknął Malfoy, sącząc kolejnego drinka.

-Tak. Odebrałeś mi wszytko co miałem. Odebrałeś mi rodzinę. - odpowiedział, wyciągając różdżkę i celując w Dracona, który szeroko otwartymi oczami patrzył prosto w oczy Erni'ego McMillana.

-Experiallmus – krzyknąłem, rozbrajając chłopaka. Chwyciłem jego różdżkę i szarpiąc Malfoya, wytargałem go z baru, by aportować nas w bezpieczne miejsce.

-Kurwa! Co to było?! - krzyknąłem, kiedy wylądowaliśmy na plaży, niedaleko mojego domu.

-Codzienność – burknął.

-W coś ty się wpakował?

-Podczas wojny robi się rzeczy, których zazwyczaj nie chce się robić...

-A potem to Cię dopada co?

-Dokładnie tak .

-Wiem coś o tym... Masz gdzie spać? - jego milczenie mówiło wszytko - Chodź. Mieszkam niedaleko.

To właśnie wtedy poczułem co to znaczy mieć prawdziwego przyjaciela.