Rozdział piąty - Nowa Rzeczywistość...

Witam ponownie :) Tym razem zapraszam na piąty rozdział, który pisało mi się wspaniale.

Dedykuję go Venetii, bo dzięki niej powstał tak szybko! Dziękuję kochana za wszytko!

Podziękowania również dla Dominiki i Nesi!

Czytajcie, komentujcie i cieszcie się życiem!

http://ask.fm/wamplove

Buziaki, wampirek.

EDIT: Po lewej stronie w menu głównym dodałam zakładkę "Bohaterowie" dla zainteresowanych :)

* * * 

Każdy z nas ma chwile zwątpienia. Czujemy się zagubieni i nie potrafimy odnaleźć się w danej sytuacji. Nowe miejsca, nowi ludzie, nowe przygody... Nie możemy pogodzić się, dlaczego nasze życie tak wygląda. Przecież wyobrażaliśmy sobie je całkowicie inaczej. Dryfowaliśmy, aż nagle znaleźliśmy się w całkowicie innym miejscu, innej sytuacji, nowej rzeczywistości. Wszytko dookoła nas było nieznajome, wirowało, a jedyne co mogliśmy zrobić to odnaleźć się gdzieś, pomiędzy tym szaleństwem. W innym wypadku zginęlibyśmy.

* * *

Leżałem, tępo wpatrując się w plamę na suficie. Pierwsza noc w nowym miejscu. Czułem się dziwnie. Pokój był mały i przytulny. Mogę się założyć, że nikt od lat w nim nie przebywał. W powietrzu unosił się zapach stęchlizny i mężczyzny – Rona, jak przypuszczałem. Wyczuwałem również typowo męskie używki. Ściany były przesiąknięte zapachem cygar, brandy i wosku do polerowanie miotły. Nie było to coś wyczuwalnego przez zwykłego człowieka, ale jako niedoszły Mistrz Eliksirów miałem węch idealny. Nawet kiedy przechodziłem obok pokoju Granger wyczuwałem zapach jej skóry i delikatnych perfum. Znałem ten zapach, aż za dobrze. Za każdym razem, kiedy gotowałem amortencję, wyczuwałem go. Wtedy jeszcze nie miałem pojęcia co to jest i do kogo należy, aż do wczorajszego wieczora, kiedy ją spotkałem. Jej skora wyraźnie pachniała różami z ogródka, nad którymi pracowała wieczorem, kiedy się zjawiłem z kawą. Za to jej perfumy pachniały jaśminem. Gdyby można było się zakochać w zapachu, zdecydowanie bym przepadł. Ale to była Gryfonka. Na dodatek Granger. Pokręciłem zrezygnowany głową, zastanawiając się o czym myślę. Ale to był fakt niezaprzeczalny. Pachniała najwspanialej na świecie.

Zegarek pokazywał 6:09. Jesienne promienie słoneczne wdzierały się bezlitośnie przez okno, ogrzewając moją twarz. Na samą myśl o niej, skrzywiłem się. Nienawidziłem swojego obecnego wyglądu. Był obrzydliwy, znaczy ja byłem obrzydliwy. Spojrzałem na biurko, na którym stał flakonik z wielosokowym. Ohyda, ale muszę to pić, by przeżyć. Swoją drogą, Nott musi mi załatwić więcej tego eliksiru. Teraz nie mogę się ukrywać dniami w pokoju i sam go gotować, nie pokazując się światu. Ciężkie czasy mnie czekają. Ruszyłem do łazienki, by wziąć szybki prysznic i zejść na śniadanie, zanim ta irytująca kobieta to zrobi. Kiedy zszedłem do kuchni było cicho i spokojnie. W powietrzu unosił się jej zapach, a z kanapy dochodziło głośne mruczenie. Powędrowałem tam wzrokiem i zauważyłem wielkiego, grubego kocura. Przeciągał się leniwie, patrząc na mnie. Jego oczy miały w sobie coś diabelskiego i nagle poczułem się, jakby ktoś odkrył moją tajemnicę, że nie jestem tym za kogo się podaję. Rzuciłem na oparcie kanapy mój sweter i mruknąłem pod nosem - Głupi kocur. Poszedłem do kuchni, by zaparzyć sobie kawę.

- Dzień dobry! - usłyszałem uprzejmy głos Granger, kiedy zeszła z piętra.

- Jeszcze się o tym przekonamy... - burknąłem, zły na cały świat.

- Ktoś tu chyba wstał lewą nogą – odpowiedziała, wciąż się uśmiechając.

- Kawy?

- Poproszę. Jak się spało?

- Nie jest to hotel pięciogwiazdkowy, ale może być.

- Wspaniale – warknęła. Na jej twarz wpłynęły rumieńce złości, czyli to co uwielbiałem w szkole. Wzięła kubek ze swoją kawą i ruszyła do salonu, by usiąść na kanapie i pieścić tego obrzydliwego pchlarza. Uśmiechnąłem się wrednie, patrząc jak czule szepcze coś do jego ucha i głaszcze po futerku. Nagle wstała, zerknęła na mnie i z wysoko podniesioną głową weszła do jednego z pokoi, który był biblioteką, o ile dobrze pamiętałem. Odwróciłem się w stronę lodówki i przygotowałem sobie śniadanie. Chwyciłem talerz i powędrowałem w stronę salonu, by zrzucić pchlarza z kanapy i wygodnie się na niej rozsiąść, jedząc śniadanie i oglądając poranne wiadomości. Zerknąłem na kominek i przez moją głowę przeszły różne myśli... A jeśli jest połączony ze światem magicznym i ktoś mnie znajdzie? Po moim ciele przeszły ciarki. Nie, to niemożliwe... Spojrzałem na kanapę, ale na całe szczęście mojego nowego wroga tam nie było. Za to obok leżał mój sweter. Chciałem go podnieść, ale kiedy moje ręce go dotknęły poczułem, że materiał jest mokry. Ten wredny kocur zasikał mi mój ulubiony sweter!

- Granger! - krzyknąłem wściekle. Kobieta od razu pojawiła się w drzwiach, rzucając we mnie piorunami.

- Jak tyś mnie nazwał?! - warknęła, przymykając oczy.

- Twój głupi kot zasikał mi sweter!

- On nie jest głupi!

- Jest! Zobacz co zrobił!

- Zaznaczył teren! Nie moja, ani tym bardziej nie jego wina, że kładziesz swoje rzeczy tam, gdzie on uwielbia przebywać!

- Nie jego wina? - szepnąłem wściekle - NIE JEGO WINA?!

- Przestań krzyczeć w moim domu! Jesteś facetem! On też, więc zaznacza swoje terytorium!

- Zapłaci mi za to!

- To ty mi płacisz za mieszkanie tutaj, a wymówień nie przyjmuję! - fuknęła, biorąc kota na ręce. - Nie martw się grubasku, ten okropny buc nic ci nie zrobi – szeptała mu do ucha, na tyle głośno, że wszytko słyszałem! Kiedy odchodziła, ten kocur spojrzał na mnie i na Merlina mogę przysiądz, że uśmiechał się! Trzasnęła głośno za sobą drzwiami, pozostawiając mnie samego. Co za okropne babsko!

* * *

- Granger! - usłyszałam zza drzwi. Moje ciało przeszły ciarki. Od czasów szkoły nikt mnie tak nie nazywał. Skąd więc u niego taka odzywka? A kiedy nawrzeszczał na mnie, że kot zasikał mu sweter, moja irytacja tym mężczyzną osiągnęła apogeum. Był niewychowany, arogancki, a do tego zarozumiały! Jego ton głosu, ruchy ciała i dziwny błysk w oku, kogoś mi przypominał, ale to nie zmienia faktu, że jest okropny... Jak ja do cholery mam wytrzymać pod jednym dachem z bucem pokroju Malfoy'a?! To będzie cud, jeśli go czymś nie przeklnę, prędzej, czy później... To, że nie używam różdżki, nie oznacza, że zapomniałam jak użyteczna może być i jak łatwo można kogoś pozbawić głosu, czy spetryfikować. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Pierwszy raz od dłuższego czasu pomyślałam o magii w taki sposób. Pierwszy raz od śmierci Rona, nie przywoływała ona smutnych wspomnień, tylko te wesołe, kiedy przez przypadek rzucił na mnie zaklęcie zmieniające kolor włosów. Przez kilka dni musiałam ukrywać pod kapeluszem moje zielone kudły! Albo zaklęcie zmieniające człowieka w fretkę! Nigdy tego nie zapomnę! Malfoy w futerku małej, słodkiej fretki, szalejący z przerażenia. Zaśmiałam się na głos na to wspomnienie. Może mogłabym zmienić tego nadętego White'a w milusieńkiego gryzonia na kilka dni? Louis, by na niego zapolował. Może utarłoby mu to nosa? Czułam się dobrze. Nadzwyczaj dobrze. To było niesamowite uczucie. Od śmierci Ronalda, nie czułam się tak wolna, szczęśliwa i opanowana. Opuściłam bibliotekę już spokojniejsza. Tobias siedział w salonie, obrażony na cały świat, niczym naburmuszone dziecko.

- Tobias – wypowiedziałam łagodnie jego imię. Zareagował po chwili, patrząc na mnie oszołomiony. - Daj, wypiorę ten sweter.

- Poradzę sobie – burknął, odwracając głowę. Naprawdę zachowywał się jak dziecko.

- Nawet nie wiesz, gdzie jest pralka.

- Trudno.

- Przestań się zachowywać jak rozpieszczony bachor, tylko daj mi ten cholerny sweter! - tego chłodnego, rozkazującego tonu nauczyłam się od samego mistrza – Severusa. Przebywanie z nim kilka godzin dziennie wpływało na mój charakter. Spojrzał na mnie, mrużąc oczy i rzucił swetrem. Chwyciłam go w locie i posłałam mu spojrzenie pełne pogardy i zadziałało. Nieznacznie się skupił, mruknął coś pod nosem i wrócił do oglądania wiadomości. Zdecydowanie kogoś mi przypominał...

* * *

Kolejny nudny dzień. Kolejny samotny dzień - westchnąłem, wyciągając ingrediencje, by ugotować Wywar Tojadowy dla Remusa. Po wojnie miałem wreszcie spokój. Nie musiałem być szpiegiem i w pełni oddałem się eliksirom oraz nauce. Dalej uczyłem w Hogwarcie tych wstrętnych nierobów, chociaż muszę przyznać, że z roku na rok było coraz lepiej. Było kilku naprawdę wybitnych uczniów, ale było też kilka porażek... Na moje nieszczęście w tym roku do szkoły przybyły dwie pary bliźniaków nie kogo innego jak Freda i Georga Wesley'ów. Rozmnażali się na potęgę i to jeszcze w tym samym czasie! Co gorsza wybranką Freda została Pomyluna... Luna Lovegood – Weasley. Mieszanka wybuchowa. Na samą myśl, że w poniedziałek pierwszą lekcję zaczynam z pierwszorocznymi Gryfonami i Ślizgonami, robiło mi się słabo. Uczniowie domu lwa zawsze byli i będą okropnymi leniami i tchórzami.

- Przeklęci Gryfoni – warknąłem sam do siebie i wtedy drzwi do mojego laboratorium otwarły się z hukiem i zamiast trzech kropel esencji z Piołunu, wlałem całą fiolkę. Nim zdążyłem pomyśleć, kociołek wybuchł i jedyne co mnie uratowało przed kolejną paskudną blizną na twarzy, to refleks i zasłonięcie twarzy ręką. Płyn ściekał po mojej dłoni, aż pod rękawy, co wyżerało moją skórę.

- Poppy! Nie potrafisz pukać?! - krzyknąłem wściekle.

- Oh Severusie tak mi przykro! Chodź szybko do skrzydła szpitalnego!

- Poradzę sobie!

- Natychmiast do skrzydła! - rozkazała, tonem nie znoszącym sprzeciwów. Mruknąłem pod nosem kilka przekleństw i ruszyłem zły na siebie, za tą chwilę nieuwagi. Cholerny piołun... Cholerna Poppy... Cholerne życie! Uczniowie widząc mnie, uciekali i schodzili mi z drogi. Najczęściej uciekali Gryfoni, znani ze swej odwagi... Bzdura!

- Severusie, ja muszę niestety udać się do dyrektora w dość ważnej sprawie. Od dziś przechodzę na emeryturę, ale w skrzydle czeka już moja następczyni. Bądź dla niej uprzejmy i jeszcze raz przepraszam. - pożegnała się szybko Poppy, pod drzwiami do skrzydła i pognała w kierunku gabinetu Dumbledora.

- Profesor Snape! - powitał go od progu znajomy głos.

- Black – warknąłem na widok nieślubnej córki Regulusa. Czy kiedy jest już tak spokojnie i wspaniale, musi pojawić się ktoś tak nie na miejscu? Była równie irytująca jak jej wujek – Syriusz. - Ty jesteś następczynią Pani Pomfrey? - zakpiłem, widząc jej strój.

- Tak.

- W takim razie poradzę sobie sam.

- Przestań się zachowywać, jakbym była moim wujkiem! To, że mam na nazwisko Black nic nie znaczy! Cholera! Nawet Lucjusz i Narcyza mnie zaakceptowali, a ty masz wiecznie skwaszoną minę, gdy mnie widzisz. - wybuchnęła. - Oh nie... Zapomniałam... Ta mina to już na stałe? Pewnie wybuchł ci jakiś kociołek prosto w twarz i już taka została!

- Jak ty się zachowujesz, Black?! - mój głos był chłodny i dla uczniów przerażający, ale ona nie wyglądała jakby miała uciekać. Wręcz przeciwnie... Wyglądała, jakby przygotowywała się do kolejnego ataku. Była typową Gryfonką...

- Nie ja jestem uprzedzona do każdego z nazwiskiem Black.

- Nie jestem uprzedzony. Nie moja wina, że Black'owie to ród psychopatycznych snobów.

- Odezwał się wzór cnót obywatelskich, ze wspaniałym tatuażem na lewym przedramieniu. Zdecydowanie to nie jest znak rozpoznawczy psychopatów.

- Dobrze wiesz, że już nie jestem śmierciożercą!

- Owszem, wiem, ale mimo to masz Mroczny Znak a ja mam nazwisko po ojcu i dobrze wiesz, że prócz wychowywania się w Malfoy Manor i czasem u ciotki Belli nic mnie z Blackami, ani Syriuszem nie łączy.

- Co nie zmienia faktu, że jesteś dokładnie taka, jak każdy z Blacków.

- Severusie – warknęła. Po raz pierwszy odezwała się do mnie po imieniu i było to dziwne uczucie. - Proszę, nie kłóćmy się już pierwszego dnia. W zapasach szpitala są braki w eliksirach, więc zapewne będziesz je wykonywał w najbliższym czasie co oznacza, że będę częstym gościem w Twoich lochach, by odebrać zamówienie. - Niesamowite, jak szybkie były zmiany jej humoru... Ze skrajnie wściekłej, w spokojną, flegmatyczną uzdrowicielkę. - Pokaż mi tą rękę - wyciągnęła swoją smukłą dłoń w moim kierunku, a ja nie patrząc na nią podałem jej swoją. Wyszeptała zaklęcie rozcinające moją drogą szatę, na co tylko warknąłem. Może miała rację? Może faktycznie byłem do niej uprzedzony? Nonsens! Ona po prostu była irytującą idiotką, jak jej ciotka i matka. Miała to we krwi. Poprowadziła mnie do jednego z łóżek i usadziła na nim. W tym czasie związała w luźny kok swoje brązowe włosy. Kilka kosmyków uwolniło się z jej mizernej fryzury, opadając po bokach jej zgrabnej twarzy. Emily była niezaprzeczalnie piękna i z niechęcią musiałem to przyznać. Miała piękne, długie włosy, delikatne rysy twarzy, pełne usta i wielkie, szare oczy. I to właśnie jej uroda ją zgubiła. Kilka lat po ukończeniu Hogwartu wyszła za mąż, za młodszego Cromaca McLagena, któremu zależało na jej spadku, który otrzymała. Kilka miesięcy po ślubie zaczęły się problemy. Chłopak zaczął pić. Dziewczynie bardzo to się nie spodobało i wtedy zaczęło się jej piekło. Bił ją i gwałcił regularnie, ale mimo to długo nie mogła się zebrać na zostawienie go. Dopiero kiedy groził jej nożem, czego efektem jest paskudna blizna na jej policzku, postanowiła odejść. Taka młoda, a tyle już w życiu przeżyła. To nie zmienia faktu, że jest irytująca – skarciłem się w myślach. Kiedy wyleczyła moją dłoń oraz rękę, uśmiechnęła się do mnie niepewnie, na co jedynie fuknąłem wściekle i opuściłem skrzydło szpitalne. Kiedy wychodziłem usłyszałem jej śmiech oraz słowa:

- Do zobaczenia Severusie...

* * *

Siedziałem w bibliotece, czytając jakiś mugolski badziew o miłości, ale z braku sił i chęci na szukanie czegoś ciekawszego, pozostałem przy tej lekturze. Po porannej awanturze, unikaliśmy się z Granger, nie chcąc wszcząć kolejnej wojny. Uprała mój sweter, który teraz suszył się na tarasie. Prychnąłem, patrząc przez okno. Jakby nie mogła użyć zwykłego zaklęcia czyszczącego. Cóż za dziwna kobieta z niej wyrosła. Udałem się do kuchni, by zaparzyć sobie kolejną porcję kawy. Kiedy woda się zagotowała, podszedłem do okna balkonowego, by ujrzeć ją klęczącą przy jednym z krzaków róż. Zapewne przygotowywała je na nadejście zimy. Była całkowicie skupiona na swojej pracy, więc spokojnie mogłem ją podglądać. Obchodziła się bardzo delikatnie z rośliną, nasypując kopczyki ziemi dookoła. Patrzyłem na nią i nie mogłem uwierzyć, jak silną kobietą musiała być, by tyle przeżyć. Śmierć rodziców, męża... Nie chciałem się do tego przyznać, ale podziwiałem ją i rozumiałem. Razem z Ronem utraciła część swojego życia, tak jak ja, kiedy postanowiłem zostać Tobiasem Whitem. Musiała to bardzo przeżywać, ponieważ z tego co wiem, od czasu śmierci jej męża nie miała innego mężczyzny. Nie miała wspaniałego, bajkowego życia, przez co z każdym dniem była silniejsza, a mimo wszelkich strat żyła dalej, a to już było dla mnie niesamowite. Przyglądałem jej się uważnie, zauważając zmiany w jej wyglądzie od czasów ukończenia szkoły. Na jej twarzy pojawiały się pierwsze zmarszczki, które dodawały jej swoistego uroku. Włosy ściemniały i nie wyglądały jak szopa, tylko były starannie ułożone. Twarz miała bledszą i schudła. Była aż za chuda, ale wciąż mogła się pochwalić okazałym biustem. Zmieniła się i to zdecydowanie na jej korzyść... A ten zapach... Zamknąłem oczy, wciągając powietrze, w którym wyraźnie wyczuwałem jej perfumy i zapach skóry. Był idealny. Jeszcze chwilę delektowałem się jej zapachem, kiedy poczułem dziwne ukłucie w żołądku. Kiedy otworzyłem oczy w tafli szkła, zobaczyłem cień swojego prawdziwego odbicia. Moje oczy powróciły do naturalnego odcienia, twarz się zmieniała, a moje włosy nabierały barwy jasnego blondu. Przekląłem i szybko uciekłem do pokoju, by jak najszybciej wypić eliksir wielosokowy. Cholera! Jeszcze chwila i mogłaby odkryć kim jestem! Kiedy powróciłem do paskudnej sylwetki Tobiasa, odetchnąłem. Mało brakowało...

* * *

Na dworze mimo słońca, robiło się coraz chłodniej. Potarłam dłońmi ramiona, by ogrzać trochę moje ciało. Po chwili powróciłam do przesadzania róż, by spokojnie mogły przetrwać kolejną, srogą zimę. Uwielbiałam się nimi zajmować i wkładałam w to całe serce, co owocowało pięknymi kwiatami prawie całą wiosnę i lato. Uspokajało mnie to i pozwalało przenieść się w całkowicie inną rzeczywistość. Uśmiechnęłam się do siebie delikatnie i powróciłam do pracy nad roślinami. Mama zawsze uwielbiała mój ogródek, który był moim małym królestwem. Kiedy odwiedzali mnie wraz z tatą, zawsze zachwycali się magiczną aurą, jaka panowała w ogrodzie. Uwielbiałam siedzieć długimi godzinami w altanie, podziwiając moje małe dzieło. Latem było naprawdę przepięknie i kolorowo. W powietrzu można było wyczuć zapach kwiatów, a kiedy się na nie patrzyłam, moje serce ogarniała niesamowita duma. Ron uwielbiał ten ogródek i zawsze chętnie mi pomagał. To dla niego tak dbam o te rośliny. To wszytko dla niego... Uścisk w moim sercu był mniejszy niż zazwyczaj, co mnie ucieszyło. Kocham go, ale muszę ruszyć z moim życiem do przodu. Kiedy za szybą w salonie zauważyłam dziwny, szybki ruch, odwróciłam się gwałtownie i zauważyłam uciekającą blond czuprynę. Zmarszczyłam brwi i weszłam do domu, ale nikogo nie było. Pokręciłam głową i wróciłam do ogródka, sprzątając po sobie.

Sama nie wiem, kiedy ten czas tak szybko zleciał. Słońce zachodziło, świecąc uparcie w balkonowe okno i rozświetlając salon. Dochodziła 18:00, więc nadeszła najwyższa pora, by coś ugotować. Poczułam dziwną potrzebę wejścia do pokoju mojego współlokatora, więc powędrowałam po schodach do góry i już po chwili pukałam do drzwi Tobiasa.

- Proszę – usłyszałam, więc niepewnie nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Siedział przy biurku, pisząc coś na kartce. Może przeszkodziłam mu w pisaniu książki?

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale chciałam zapytać, czy zjesz ze mną kolację?

- Już na randkę mnie zapraszasz Gr... Hermiono? - sarknął.

- Nie! Zazwyczaj gotuję więcej niż zjem, więc pomyślałam o Tobie. Ale jeśli nie chcesz, to nie będę cię zmuszać.

- A już myślałem...

- Nie, to nie!

- Chętnie zjem – odpowiedział, uśmiechając się krzywo.

- W takim razie za godzinę powinno być gotowe – oznajmiłam i wyszłam z pokoju. Miał paskudny charakter.

Po godzinie krzątania się po kuchni i przygotowywania kolacji, wszytko było gotowe. Odwróciłam się gwałtownie, czując na sobie czyjś wzrok i sapnęłam z przerażenia, kiedy zauważyłam Tobiasa, opierającego się o ścianę przy schodach. Stał na trzecim stopniu, ręce miał założone na piersi i uśmiechał się ironicznie.

- Przestraszyłeś mnie! - zaśmiałam się, machając na niego ścierką. Czułam, że się rumienię, zupełnie nie wiedząc czemu. Odwróciłam się i udałam, że sprawdzam czy mięso było już miękkie.

- Ładnie pachnie. Mam nadzieję, że równie dobrze smakuje.

- Mój mąż nigdy nie narzekał.

- Zapewne nie miał zbyt wygórowanych wymagań.

- To prawda – zaśmiałam się. Ronald uwielbiał jeść i to była jego największa, życiowa pasja.

- Pomóc? - spojrzałam na niego szczerze zdziwiona. Nie spodziewałam się po nim, że zaoferuje pomoc.

- Nie dziękuję, już kończę.

- Wina? - zaproponowałam, kiedy siadaliśmy przy stole.

- Wolałbym piwo.

- Zaraz przyniosę.

- Zostań, ja to zrobię - uśmiechnął się krzywo i wstał. Po chwili powrócił z kieliszkiem wina dla mnie i kuflem piwa dla siebie.

- Dziękuję.

- Cóż, to było naprawdę pyszne - pochwalił, co było dla mnie jak Wybitny u Snape'a. Uwielbiałam być najlepsza we wszystkim. Nawet w gotowaniu... - Dziękuję.

- Cieszę się, że ci smakowało.

Tobias pomógł mi posprzątać po kolacji. Opowiedział mi nawet jak znalazł się w Southampton, co było naprawdę ciekawe i interesujące. Mój niegdyś pusty domek, stał się teraz taki żywy... taki pełny... Cieszyło mnie to. Owszem Tobias był aroganckim i irytującym człowiekiem, ale nasze losy się splotły i musimy przeżyć chociaż te pierwsze pół roku razem, za które miał zapłacone. Po dzisiejszej kolacji stwierdzam, że może nie będzie tak źle... Może się jakoś dogadamy? W końcu człowiek, albo gra w drużynie, albo jest sam przez całe życie. Ja i Tobias mieszkamy pod jednym dachem, więc chcąc nie chcąc musimy stworzyć drużynę i nauczyć się żyć razem. Po dzisiejszej kolacji dochodzę do wniosków, że chyba zbyt szybko go oceniłam. Może nie jest taki zły? Może...