Rozdział dziesiąty... (przedsmak)

Witam! Niestety nie wyrobiłam się z całym rozdziałem (dużo brakuje), ale wstawiam wam przedsmak ;)

Powiem szczerze, że poznałam dziś kogoś z drugiego końca świata i nie mogę się oderwać od korespondencji z nim (ha! w końcu mogę ćwiczyć mój inglisz ;)))

W każdym bądź razie ENJOY <3

Postaram się jutro dopisać większą część ;) ale żebyście już nie czekali...

* * *

Życie nas nie oszczędza. Codziennie tracimy jakąś czystkę siebie, której już nigdy nie odzyskamy. Z każdym dniem stajemy się inni, aż dochodzimy do momentu, kiedy nie poznajemy się. Patrząc w lustro widzimy wciąż tą samą osobę, jednak inną. Wybory, których codziennie dokonujemy, odbijają się całym naszym życiu. Wciąż popełniamy błędy, które mogą niezmiennie zmienić naszą przyszłość. Zatrzymajmy się na chwilę i pomyślmy, co by było gdyby…

* * *

-Nigdy się nie poddawaj Hermiono… - wyszeptał, ściskając mocniej moją dłoń. Wiedziałam, że to koniec. Czułam to, jednak nie mogłam w to uwierzyć. To nie miało tak być. Mieliśmy żyć długo i szczęśliwie. Powinniśmy mieć dzieci, dom i po prostu być. Teraz już nie ma nic. Nie ma go, nie ma nas, jestem tylko ja i niespełnione pragnienia.

Otworzyłam oczy, głęboko oddychając. To tylko sen, to tylko sen… Powtarzałam sobie, przeżywając jeszcze raz każdą minutę, każdą sekundę, cierpienia mojego męża. Łzy pociekły mi po policzkach. Minęło już tyle lat, lecz w mym sercu wciąż jest pustka. Wciąż cierpię i co najgorsze zapominam… Nie pamiętam już jego głosu, jego twarz staje mi się coraz bardziej obca i mimo że otaczają mnie jego fotografie, nie pamiętam go tak dobrze, jakbym chciała. Na samą myśl, że mogłabym o nim zapomnieć, me serce ścisnęło się mocniej, a łzy stały się bardziej uporczywe. Wstałam z łóżka, nie mogąc sobie pozwolić na chwile słabości i poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic, ubrałam się i zeszłam na dół. W domu panowała cisza, a za oknem słońce leniwie wychylało się z za horyzontu.

-Tobias? – zagadnęłam podchodząc do otwartych drzwi balkonowych.

-O cześć. – Przywitał się lekko speszony, szybko gasząc papierosa. Obłoki dymu wciąż unosiły się dookoła niego. –Nie wiedziałem, że już wstałaś.

Odwrócił wzrok w kierunku wschodu słońca.

-Nie wiedziałam, że palisz.

-Bo nie palę – odpowiedział zdecydowanie zbyt szybko.

-No tak, jasne, nie palisz, fajka sama wpadła Ci do ust, zapaliła się i wypaliła – zaśmiałam się.

-Dobra palę. Nie chciałem ci mówić, bo nie chciałem zostać wywalony na bruk.

-O ile dobrze pamiętam, kiedy rozmawialiśmy pierwszy raz o wynajęciu pokoju, zarzekałeś się, że nie palisz, ale mogę się mylić.

Usiadłam obok niego na murku. Zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie by poranne promienie ogrzały moją twarz. Uwielbiałam to uczucie, uwielbiałam wschody słońca, ponieważ każdy wschód oznaczał nowy dzień, a każdy dzień to dar. Dar, którego tak często nie doceniamy. Siedzieliśmy w ciszy, rozmyślając nad tym co przyniesie nowy dzień.

-Wiesz, to zabawne. – Zaśmiał się.

-Hm?

-Że jestem tu z Tobą.

* * *

-No tak jesteś tu, bo jesteśmy współlokatorami, trudno żebyś był tu z kimś innym – odpowiedziała zaczepnie –Poza tym jesteś tu, ponieważ dokonałeś takich, a nie innych wyborów w życiu. Widocznie tak miało być.

-Wierzysz w przeznaczenie? – zapytałem odwracając się, by móc na nią spojrzeć.

-Co masz na myśli? – Nasze spojrzenia spotkały się.

-No wiesz, znaki na niebie, druga połówka i inne gówna, którymi się karmi ludzi. – Odpowiedziałem bez zastanowienia. Ja nie wierzyłem. Właściwie nie wierzyłem w nic. No może w przyjaźń, ale tylko w stosunku do Theo. Życie nie jest proste, ani nie składa się z banałów, a przeznaczenie to banał. To tak jakby wierzyć, że coś jest albo czarne, albo białe. Że jest zło i dobro, i nic poza tym. To jest po prostu niemożliwe.

-Wierzę, co jest dla mnie przytłaczające. – odpowiedziała, pochylając swoją głowę.

-Dlaczego?

-Bo moja wiara potwierdza, że nie ma już dla mnie nadziei na miłość. Miałam męża, ale on nie żyje. Był moją drugą połówką i wiem, że już nigdy nie spotkam kogoś takiego jak on. Różniliśmy się jak woda i ogień, a mimo to byliśmy do siebie tak bardzo podobni.

-Skąd wiesz, że to akurat on nią był?

-Głupie pytanie. Po prostu wiem.